Inhoudelijk zie ik duidelijke verschillen in het sociaal domein. De sociale structuur van een dorp is echt anders dan die van een stad. Met trots wordt er gesproken over het ‘noarberschap’. Voor niet-Twentenaren en niet-Achterhoekers: dit betekent een soort van gemeenschapszin binnen kleine (agrarische) gemeenschappen, waarin de ene buur een verplichting heeft jegens de andere om elkaar met raad en daad bij te staan. Dit noarberschap wordt vaak aangehaald als er iets in het nieuws komt over (Rand)stedelijke problematiek. Dan zegt een Achterhoeker: ‘Dat kennen we hier niet, hier let men nog een beetje op elkaar.’ En deze gemeenschapszin heeft zeker mooie kanten. Men kijkt inderdaad meer naar elkaar om. Het vertaalt zich ook in het bieden van mantelzorg, een welzijnsorganisatie met veel vrijwilligers en een actief dorpsleven waar men elkaar erbij probeert te houden. Hierdoor zie je dat lichte vormen van ondersteuning veel door de gemeenschap zelf worden opgepakt. Dit past heel erg in de participatiegedachte van de Wet maatschappelijke ondersteuning. Er is echter ook een andere kant aan het noarberschap. Juist omdat men zoveel op elkaar let – een mate van sociale controle –, zie je ook dat er veel sprake is van schaamte. Mensen willen niet dat er raar over hen gesproken wordt in het dorp, want verhalen gaan er als een lopend vuurtje rond. Problemen worden lang onder de pet gehouden en komen vaak pas op de radar van de gemeente als het al veel te laat is. Of het nou gaat om schulden, opvoedingsondersteuning of eenzaamheidsproblematiek, vaak hadden we erger kunnen voorkomen als men eerder bij ’t Baken aan de bel had getrokken. Lichte ondersteuning is dan al een gepasseerd station en er moeten vaak zwaardere vormen van zorg en ondersteuning worden ingezet. Kortom, het financiële voordeel van noarberschap door een relatief beperkte druk op lichte vormen van ondersteuning wordt al snel teniet gedaan door het beroep op specialistische vormen van (jeugd)zorg. En laat die laatste categorie nou een stuk duurder zijn. Zeker voor een kleine gemeente met beperkte financiële armslag kunnen een paar onvoorziene zware jeugdhulptrajecten een groot gat in de gemeentebegroting slaan.